بررسی رابطه اظهار دینداری و اهمال کاری با میانجی گری سبک های دفاعی

هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه اظهار دینداری و اهمال کاری با نقش واسطه ای سبک های دفاعی بود. و بررسی این مسئله که آیا سبک های دفاعی می تواند به عنوان میانجی رابطه ی اظهار دینداری و اهمال کاری ایفای نقش کند؟ تحقیق حاضر توصیفی و از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری افراد 20 تا 60 ساله ساکن شهر مشهد و نمونه مورد بررسی که با روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شد، 384 نفربودند. ابزار گردآوری داده ها مقیاس اهمال کاری تاکمن، پرسشنامه سبک های دفاعی و مقیاس دینداری خدایاری فرد و همکاران بود. داده ها با استفاده از همبستگی پیرسون، تحلیل رگرسیون چندگانه، تحلیل مسیر و تحلیل واریانس مورد بررسی قرار گرفت. نتایج به دست آمده نشان داد که بین میزان اظهار دینداری و اهمال کاری همبستگی منفی معنادار وجود دارد (۰۱/۰p<)، بین میزان اظهار دینداری و سبک دفاعی رشد یافته همبستگی مثبت معنادار وجود دارد (۰۱/۰p<)، بین اظهار دینداری و سبک دفاعی نوروتیک همبستگی مثبت معنادار وجود دارد (۰۱/۰p<). از یافته ها می توان این نتیجه را گرفت که متغیر عواطف دینی، سبک دفاعی رشد یافته و سبک دفاعی رشد نایافته پیش بینی کننده های خوبی برای اهمال کاری می باشند. همچنین سبک های دفاعی نمی تواند نقش میانجی گرایانه ای بین اهمال کاری و دینداری ایفا کنند.